Bilemezdi..

Cümlelerimi biçare şu zihnimde evirip çevirirken, gariptir çok yoruluyorum. Bir kenarını kesip, kestiğim kısmı törpüleyip kötürüm etmeyi de başarıyorum, istemeden. Ellerim titriyor; vücudundan ruhu çekilmiş bir yaşlı gibi.

Tekrar yelteniyorum cümlelerimi onarmaya, yetişemediğimi görüyorum her seferinde yine.

Bir anlığına, yüreğimde yaratıcıya karşı sevgi pınarım çağlıyor; minnet duyuyorum onun var olduğu bilincine. Yalvarıyorum, yakarıyorum, şükranlarımı sunuyorum; aciz bir bedenin çatlamış dudağından yükselen sessiz çığlıklarımın sema'ya yükselişine şahit oluyorum bir anlığına ve bir anlığına ferahlıyor zihnim.

Hafif bir yorgunluk baş gösteriyor şu güçsüz bedenimde. Mutluluk duymuyor da değilim hani; yoruluyorum ve gücümün bitişine merhamet duyuyorum. 

Şu buruşmuş eller, şu çatlamış toprak gibi olan aciz dudağım; tüm geçmişin aksettiği şu çoraklaşmış yüzüm, hüznümü ve sevincimi vücuduma akıtılan bir zehircesine arttırmakta ateşimi. 
Keskin bir üşüme dürtüsü, tüm gücüyle sarıp sarmalıyor bedenimi ve küçüldükçe küçülüyorum.
Erimek nedir hissediyorum iliklerimde adeta..

Gökyüzünde süzülen onca kuşun içerisinde farklılık bulmak gibi gereksiz bir işe girişmekten de kendimi alıkoyamıyorum. Oysa ne istiyordum o masumlardan?

Kaybettiğim merhameti bulmalarını isteyecektim onlardan oysa. Bulabilirler miydi acaba? Yoksa verirler miydi bir parça kendi saf merhametlerinden..
Öyle olmalıydı, belki de zaman ve mekan ötesinde böyle istenmişti. 

Bilemezdi insan..