İnsan unutur..

İnsan unutur; hem öylece unutur ki, üstüne üstlük hiç hatırına getirmeyecek şekilde. Öylece yapayalnız bırakır o unutulası şeyleri. Bir zamanlar öylece zihinlerine kazıdıkları çoğu şey, şimdilerde artık  o kazınmış yerlerinde izleri ile kalakalmışlardır. Ne gelen vardır ne giden.. Ne soran vardır ne gören..

İşte öylece unutur insan. Hem de tüm sessizliğiyle. Farkına varmaz kimi zaman ceplerinden bir bir dökülen o unuttuğu şeylerin. Ne vakit farkına varır bilinmez , lakin farkına vardığında, ceplerinde rüzgardan üşümüş elleri vardır, ona yuva olacaktı bu yamalı cepleri işte. Başka ne işe yaramıştı ki şimdiye dek.. 

Ve bazen öylece diyorum kendime; iyi ki de unutuyorsun, unuttukça yaşatıyorum onca şeyi. Hem iyilik de yapıyorum unutarak onca şeye. Ömrümün sonuna dek nasıl taşırdım unutmamak adına onca şeyi. Bedenim taşıyamazdı bu kadarını, biliyordum. 

Ve  unutmak adına var olan şey, bir kez daha kendi  tanınmaz yüzünü gösterdi. Hep merakta bırakır o, öylece yaşamak ister garip bedenlerde. Bir var bir yok sanki.

İnsan duyar lakin duydukları anlamlı ya da anlamsız bir kaç gürültüden farksızdır. Onu anlayacak bir akıl gerektir. Anladıklarını hissedecek bir de kalp. Yoksa ne anlam ifade eder ki gürültü olan onca şey. İnsan görür lakin gördükleri anlamsız renklerden oluşan zifiri karanlık bir perdedir oysa. Onu da anlayacak bir  akıl ve bir kalp gerekir. Anlamsız olan onca şeyi anlamlandıran bir akıl ve bir kalp. 

Sabahın ilk ışıklarının, kitabımın sayfalarına hücum edercesine çarptığına şahit oluyorum bu sabah. Adım adım yol kateden bir ışık topu var gökyüzünde. Bugüne dair hatırlamak istediklerimi birazcık olsun belki de bu satırlara sığdırmak isteyişim, kendime ait olmayan bir parçanın peşinde; hadsiz bir akıntıya kapıldığımın bir tezahürüydü sanki.